امان از این حس های بوق

من آخر هم نفهمیدم وقتی تکلیفمون با خودمون و زندگی روشن است وجود این همه حس های متناقض از کجا سرچشمه میگیرد.

تو میدانی که کجا ایستاده ای این قدم اول است...و میدانی که مقصدت کجاست این قدم دوم ...و میدانی که بهترین و نزدیکترین مسیر کدام است این هم قدم سوم
اما  خدا نکند که قصد حرکت کنی...

هزار تا راه پیش پایت میگذارند وچشم باز میکنی میبینی سه قدم که چه عرض کنم  کیلومترها رفته ای و همچنان در جا زده ای.
میگویم از پزشکی و مشتقاتش دل خوشی نداشتم مسیرم را عوض کردم (در واقع عوض کردند)
آمدم تا مدیریت فرهنگی...تا سینما و مدیریت سینمایی ...تا علوم ارتباطات و مدیریت رسانه ای
بعد در این میان در موقعیتی قرار میگیری که هیچ ربطی به تو و قدم هایت و اهدافت ندارد.میشوی دستیار مدیر تولید یک فیلم دانشجویی که تازه در محتوایش کلی ان قلت داری اما اینجا تو را به منزله مدیر و تئوریسین فرهنگی نمی دانند که نظرت را لحاظ کنند.
اینجا تو فقط در کار تولید موثری آن هم در حد یک دستیار و آن هم البته کاملا به صورت نخودی...
بعد فکر میکنی که این همکاری هیچ ربطی به مسیری که باید رفت ندارد تنها به منزله یک جاده انحرافی است که ناگزیر  آن را طی میکنی.

همچنان که در این افکار غرق شدی  و با احساسات منفی ات وارد مذاکره شده ای ناگهان یک حس قوی مانند هوخشتره وارد ذهنت می شود و می گوید تو برای خودسازی و دور شدن از خودخواهی ها و تزکیه نفست لاجرم باید این راه را بروی گرچه راهت را دور تر می کند اما در نهایت به مسیر اصلی می رسد و دگر باره در مسیرت قرار خواهد داد.

و من بیچاره در زد و خورد این حس های متناقض چه حالی دارم.

خلاصه این که هر چقدر هم همه چیز مثلا مشخص و قابلیت برنامه ریزی داشته باشد این حس های بوقققققق معادلات را تغییر خواهند داد.

پ ن: به یک مذاکره کننده ظریف  جهت صحبت و مذاکرات با احساسات 1+بی نهایت نیازمندیم